17ตุลาคม...วันนี้เป็นวันเกิดผมครับ ผมกำลังจะได้ของขวัญวันเกิดที่มีค่าที่สุดในชีวิตของผู้ชายคนหนึ่ง "ผมจะได้เป็น..พ่อคน" ผมดีใจครับตั้งแต่วันที่รู้ว่าภรรยาผมตั้งครรถ์วันนี้เราตั้งใจครับว่าจะไปทำบุญและหาซื้อของให้ลูกส่วนหนึ่ง...ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมนอนเอามือแตะท้องภรรยาเพื่อสวดมนต์ให้ลูก ผมเอามือลูบท้องเล่านิทานก่อนนอนให้ฟังจนหลับไปทั้งแม่และลูกในท้อง บางครั้งผมแนบหูฟังเสียง ผมเอานิ้วชี้ลากเบาๆบนหน้าท้องเป็นรูปหัวใจและรอนยิ้ม ผมกับภรรยาบอกรักลูกทุกวัน หม่าม๊ากับป่าป๊า...รักเบบี๋มากๆนะ เป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุขในครอบครัวเล็กๆในห้องไม่ใหญ่ของคอนโดแห่งหนึ่ง... แต่...ผมได้ชื่อว่าเป็นพ่อคนแค่ 4 เดือนกว่าเท่านั้น วันนี้วันเกิดผมแท้ๆ...ผมกลับต้องพาภรรยาไปโรงพยาบาลเพื่อไปเอาเด็กออก เพราะลูกของผมหัวใจหยุดเต้นไปแล้ว ลูกของผมไม่สามารถเกิดออกมาได้เพราะมีปัญหาเรื่องโครโมโซมทั้งๆที่ดูแลบำรุงเป็นอย่างดี สองชีวิตในร่างเดียวแต่วินาทีนั้นมีหัวใจดวงเล็กๆดับเสียงลง... เมื่อวานไปอัลตร้าซาวด์ผมได้ยินเสียงหัวใจลูกคนอื่น แต่หมอกลับตรวจไม่พบเสียงหัวใจน้อยๆของลูกผมและให้ดูภาพบนจอจึงพบความจริงที่ทำให้ภรรยาผมกลั้นน้ำตาไม่ได้ ส่วนผมจำต้องร้องให้ในใจเบาๆเงียบๆ กลับมาถึงห้องผมยังคงเห็นภรรยาลูบท้องคุยกับลูกเหมือนเป็นปกติ แต่มีน้ำตาไหลพรั่งพรูออกมา...ขอให้เบบี๋ไปสู่สุคติ กินอิ่มนอนหลับ ป๊ากับม๊าขอโทษที่เป็นเเบ บนี้ อยากให้หนูกลับมาเกิดเป็นลูกอีกนะเราสองคนยังรอหนูกลับมา เป็นเด็กดี เป็นเด็กแข็งแรงสมบูรณ์ ป๊ากับม๊าจะดูแลลูกให้ดีที่สุด วันนี้วันเกิดผม...ผมจำต้องเสียลูกไป ผมหวังเพียงว่าภรรยาของผมเธอจะแข็งแรงและมีกำลังใจเข้มแข็ง ก้าวผ่านพ้นไปด้วยกัน...ผมขอแค่นี้เอง

ผม...เพื่อนตุ้ม