Animategroup.com : กระทู้ความทรงจำ รักครั้งแรกของคุณเกิดขึ้นเมื่อใด? (เรื่องยาวและดราม่า)

เคยมีกระทู้เล่าเรื่องอกหักไปแล้ว คราวนี้เรามาแบ่งปันประสบการณ์รักครั้งแรกกันบ้างครับ

รักครั้งแรกของผมเกิดขึ้นในสมัยมัธยม ผู้หญิงคนนี้ออกแนวชอบเล่นแบบห้าวๆ จึงสนิทกับเพื่อนผู้ชาย

เราเรียนชั้นเดียวกัน นั่งเยื้องๆกัน

เธอเล่นเกมเป็น และเคยไปนั่งเล่นร้านเกมชั่วโมงละยี่สิบบาท จำได้เลยว่าเธอมากับเพื่อนสาวแล้วมานั่งเล่นไบโอฮาซาร์ดภาคแรก

ผมกับเพื่อนๆที่ตอนนั้นกำลังติดเกม twisted metal II หรือ Goal Strom ไม่รู้จำไม่ได้แล้ว ก็เลยถือโอกาสแซวเล่นแอบลุ้นไปกับเค้าด้วย

จำได้ว่าฉากที่ซอมบี้พุ่งออกมาจากตู้เสื้อผ้า พวกผมหลอกให้เธอไปสำรวจโดยบอกว่าในนั้นกระสุนเพียบ
พอน้องบี้พุ่งออกมาก็กรี๊ดลั่นเลยครับ ผมยังจำได้ดีกับความฮาในตอนนั้น

ถามว่าหน้าตาเธอน่ารักไหม ก็ไม่ถึงกับน่ารักโดดเด่นอะไรมาก แต่ที่ทำให้เราสนิทกันก็คือคุยกันถูกคอละมั้ง
ผมชอบแกล้ง เธอก็ชอบเล่น มันก็เลยเป็นความหนดหนมเพิ่มพูนขึ้นมา

ผมจำไม่ได้แล้วว่าครั้งแรกที่คุยโทรศัพท์กัน ใครเป็นคนโทรมาก่อน
สมัยนั้นยังไม่มีมือถือจะโทรก็ต้องโทรเบอร์บ้าน ถ้าโทรไปแล้วเจอพ่อรับผมจะวางสายทันที ฮ่าๆ

เราเคยนัดเจอกันที่มาบุญครองในวันอาทิตย์ (โรงเรียนอยู่แถวนั้น) ผมก็ไปด้วยความประหม่า
เธอมากับเพื่อนสาว ผมไปคนเดียว จำไม่ได้แล้วว่าไปเล่นอะไรบ้าง
รู้สึกจะไปเล่นเกมตู้หยอดเหรียญจำพวก street fighter II อะไรทำนองนี้มั้ง เสร็จแล้วก็ต่างคนต่างกลับบ้าน
โดยไม่ได้ไปกินข้าวต่อหรือเดินไปส่งที่ป้ายรถเมล์ เพราะผมตอนนั้นละอ่อนมากครับ เอิ๊กๆ ไม่รู้งานเลย

เวลาเราเจอกันที่โรงเรียน ผมไม่สามารถแสดงอาการออกนอกหน้าได้ ว่าเราสนิทกัน
เพราะว่าเพื่อนสนิทที่สุดของผมในชีวิต ที่เรียนห้องเดียวกันมาตั้งแต่สมัยอนุบาล นั่งโต๊ะติดกันมาหลายปี
มันดันมาชอบผู้หญิงคนเดียวกับผมครับ

มันรู้ว่าผู้หญิงชอบผม และมันรู้ว่าผมชอบผู้หญิงคนนั้น แต่มันก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
มันยังสนิทกับผมเหมือนเดิม แต่ผมก็ไม่กล้าแสดงออกให้เพื่อนผมเสียใจ เลยทำเป็นเฉยๆชาๆใส่เธอคนนั้น

วันสุดท้ายของการสอบม.สาม เพื่อนชวนไปเตะบอล แต่เธอชวนไปดูหนัง ผมเลือกไปเตะบอลครับ

จำได้ว่าตอนจะเดินออกจากโรงเรียน เพื่อจ้างสามล้อไปลงสนามสนามศุภชลาศัย
ผมเหลียวกลับมามอง เห็นเธอนั่งฟุบหน้ากับโต๊ะม้านั่งที่ใต้ถุนตึก แล้วผมก็ขึ้นสามล้อไปเฮฮากับเพื่อน

จากนั้นได้ข่าวจากเพื่อนสาวของเธอมาบอกว่า เธอนั่งร้องไห้

สรุปแล้ว เราไม่ได้คบกันแบบจริงๆจังๆ เรื่องราวคาราคาซังค้างคา พอเรียนจบม.สาม ผมย้ายบ้าน เธอย้ายโรงเรียน
ต่างคนต่างแยกย้ายกันไป ไม่มีโอกาสได้บอกลาเลยแม้แต่คำเดียว โทรศัพท์จู่ๆวันนึงก็เลิกโทรหากัน
ผมตอนนั้นก็ซื่อบื้อ คิดว่าเธอคงไม่ชอบผมแล้วมั้ง เรื่องราวก็เลยจบกันแค่นี้
หลังจากนั้นเคยมีโอกาสได้เจอกันอีกในงานสังสรรค์ ผมก็ยังไม่กล้าเข้าหน้าเธอเพราะขี้ขลาด

ตอนนี้ผมแก่แล้ว พอมานึกได้ก็ขำตัวเอง ทำไมตอนนั้นเราไม่ขอโทษเธอ ทำไมไม่พูดจากันให้เข้าใจ
ถ้าให้กลับไปพูดขอโทษตอนนี้เธอคงขำน่าดู มามองดูตัวเองในวันนั้น ทั้งโง่และทั้งใจดำอำมหิตจริงๆ

ตั้งแต่นั้นมา ผมไม่เคยมีแฟนอีกเลยจนกระทั่งจบมหาวิทยาลัย (สงสัยโดนคำสาป) เพราะชีวิตอยู่แต่กับเพื่อน
ไม่ไปเตะบอลก็ไปนั่งเล่นวินนิ่ง ไม่ก็ไปสังสรรค์ดื่ม L-ก- ฮ สาวๆไหนเรอะเราไม่เคยต้องการ
เราต้องการแต่เพื่อนฝูง ฮ่าๆๆ แต่พออยู่คนเดียวทีไรก็เหงาทุกที...

เรื่องราวที่ตั้งใจพิมพ์ซะยาวนี้ ไม่เคยเล่าให้ใครฟังมาก่อน ผมอยากจะขอโทษเธอคนนั้น ที่เคยทำให้เสียใจจนน้ำตาร่วง
แต่ผมคิดว่าเธออาจจะลืมและไม่ได้ใส่ใจไปหมดแล้วก็ได้มั้ง เรื่องมันตั้งแต่สมัยเด็กๆแล้วนิ

ปล. เชิญเพื่อนๆมาเล่าให้ฟังด้วยนะครับ อย่าปล่อยให้ผมเล่าคนเดียว