เคยมีกระทู้เล่าเรื่องอกหักไปแล้ว คราวนี้เรามาแบ่งปันประสบการณ์รักครั้งแรกกันบ้างครับ รักครั้งแรกของผมเกิดขึ้นในสมัยมัธยม ผู้หญิงคนนี้ออกแนวชอบเล่นแบบห้าวๆ จึงสนิทกับเพื่อนผู้ชาย เราเรียนชั้นเดียวกัน นั่งเยื้องๆกัน เธอเล่นเกมเป็น และเคยไปนั่งเล่นร้านเกมชั่วโมงละยี่สิบบาท จำได้เลยว่าเธอมากับเพื่อนสาวแล้วมานั่งเล่นไบโอฮาซาร์ดภาคแรก ผมกับเพื่อนๆที่ตอนนั้นกำลังติดเกม twisted metal II หรือ Goal Strom ไม่รู้จำไม่ได้แล้ว ก็เลยถือโอกาสแซวเล่นแอบลุ้นไปกับเค้าด้วย จำได้ว่าฉากที่ซอมบี้พุ่งออกมาจากตู้เสื้อผ้า พวกผมหลอกให้เธอไปสำรวจโดยบอกว่าในนั้นกระสุนเพียบ พอน้องบี้พุ่งออกมาก็กรี๊ดลั่นเลยครับ ผมยังจำได้ดีกับความฮาในตอนนั้น ถามว่าหน้าตาเธอน่ารักไหม ก็ไม่ถึงกับน่ารักโดดเด่นอะไรมาก แต่ที่ทำให้เราสนิทกันก็คือคุยกันถูกคอละมั้ง ผมชอบแกล้ง เธอก็ชอบเล่น มันก็เลยเป็นความหนดหนมเพิ่มพูนขึ้นมา ผมจำไม่ได้แล้วว่าครั้งแรกที่คุยโทรศัพท์กัน ใครเป็นคนโทรมาก่อน สมัยนั้นยังไม่มีมือถือจะโทรก็ต้องโทรเบอร์บ้าน ถ้าโทรไปแล้วเจอพ่อรับผมจะวางสายทันที ฮ่าๆ เราเคยนัดเจอกันที่มาบุญครองในวันอาทิตย์ (โรงเรียนอยู่แถวนั้น) ผมก็ไปด้วยความประหม่า เธอมากับเพื่อนสาว ผมไปคนเดียว จำไม่ได้แล้วว่าไปเล่นอะไรบ้าง รู้สึกจะไปเล่นเกมตู้หยอดเหรียญจำพวก street fighter II อะไรทำนองนี้มั้ง เสร็จแล้วก็ต่างคนต่างกลับบ้าน โดยไม่ได้ไปกินข้าวต่อหรือเดินไปส่งที่ป้ายรถเมล์ เพราะผมตอนนั้นละอ่อนมากครับ เอิ๊กๆ ไม่รู้งานเลย เวลาเราเจอกันที่โรงเรียน ผมไม่สามารถแสดงอาการออกนอกหน้าได้ ว่าเราสนิทกัน เพราะว่าเพื่อนสนิทที่สุดของผมในชีวิต ที่เรียนห้องเดียวกันมาตั้งแต่สมัยอนุบาล นั่งโต๊ะติดกันมาหลายปี มันดันมาชอบผู้หญิงคนเดียวกับผมครับ มันรู้ว่าผู้หญิงชอบผม และมันรู้ว่าผมชอบผู้หญิงคนนั้น แต่มันก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา มันยังสนิทกับผมเหมือนเดิม แต่ผมก็ไม่กล้าแสดงออกให้เพื่อนผมเสียใจ เลยทำเป็นเฉยๆชาๆใส่เธอคนนั้น วันสุดท้ายของการสอบม.สาม เพื่อนชวนไปเตะบอล แต่เธอชวนไปดูหนัง ผมเลือกไปเตะบอลครับ จำได้ว่าตอนจะเดินออกจากโรงเรียน เพื่อจ้างสามล้อไปลงสนามสนามศุภชลาศัย ผมเหลียวกลับมามอง เห็นเธอนั่งฟุบหน้ากับโต๊ะม้านั่งที่ใต้ถุนตึก แล้วผมก็ขึ้นสามล้อไปเฮฮากับเพื่อน จากนั้นได้ข่าวจากเพื่อนสาวของเธอมาบอกว่า เธอนั่งร้องไห้ สรุปแล้ว เราไม่ได้คบกันแบบจริงๆจังๆ เรื่องราวคาราคาซังค้างคา พอเรียนจบม.สาม ผมย้ายบ้าน เธอย้ายโรงเรียน ต่างคนต่างแยกย้ายกันไป ไม่มีโอกาสได้บอกลาเลยแม้แต่คำเดียว โทรศัพท์จู่ๆวันนึงก็เลิกโทรหากัน ผมตอนนั้นก็ซื่อบื้อ คิดว่าเธอคงไม่ชอบผมแล้วมั้ง เรื่องราวก็เลยจบกันแค่นี้ หลังจากนั้นเคยมีโอกาสได้เจอกันอีกในงานสังสรรค์ ผมก็ยังไม่กล้าเข้าหน้าเธอเพราะขี้ขลาด ตอนนี้ผมแก่แล้ว พอมานึกได้ก็ขำตัวเอง ทำไมตอนนั้นเราไม่ขอโทษเธอ ทำไมไม่พูดจากันให้เข้าใจ ถ้าให้กลับไปพูดขอโทษตอนนี้เธอคงขำน่าดู มามองดูตัวเองในวันนั้น ทั้งโง่และทั้งใจดำอำมหิตจริงๆ ตั้งแต่นั้นมา ผมไม่เคยมีแฟนอีกเลยจนกระทั่งจบมหาวิทยาลัย (สงสัยโดนคำสาป) เพราะชีวิตอยู่แต่กับเพื่อน ไม่ไปเตะบอลก็ไปนั่งเล่นวินนิ่ง ไม่ก็ไปสังสรรค์ดื่ม L-ก- ฮ สาวๆไหนเรอะเราไม่เคยต้องการ เราต้องการแต่เพื่อนฝูง ฮ่าๆๆ แต่พออยู่คนเดียวทีไรก็เหงาทุกที... เรื่องราวที่ตั้งใจพิมพ์ซะยาวนี้ ไม่เคยเล่าให้ใครฟังมาก่อน ผมอยากจะขอโทษเธอคนนั้น ที่เคยทำให้เสียใจจนน้ำตาร่วง แต่ผมคิดว่าเธออาจจะลืมและไม่ได้ใส่ใจไปหมดแล้วก็ได้มั้ง เรื่องมันตั้งแต่สมัยเด็กๆแล้วนิ ปล. เชิญเพื่อนๆมาเล่าให้ฟังด้วยนะครับ อย่าปล่อยให้ผมเล่าคนเดียว

จิ้มแล้วอ่านโลด ]

รักแรกเหรอ.....เดี๋ยวนึกก่อน .......ออ นึกออกแล้ว เอาเป็นช่วง ม. ต้น ผมย้ายโรงเรียนไปเรียนที่ใหม่เจอกับเธอที่นั่นเธอเป็นสาวๆคนแรกๆที่เข้ามาคุยกับผมซึ่งเป็นเด็กใหม่ ในตอนแรกก้ไม่ได้สนใจไรนักแต่คงเพราะเรานั่งใกล้ๆกันด้วยมั้งอะไรหลายๆอย่างจึงเปลี่ยนไป......พอเธอเริ่มไม่สบายขาดเรียนไปหลายวันผมเริ่มรู้แล้วว่าแอบรักเพื่อนโต๊ะติดกันเข้าแล้ว พอเธอหายดีกลับมาเรียนตามปกติผมจึงตัดสินใจตามจีบเธอตั้งแต่ตอนนั้นแต่เธอเป็นสาวที่ใจแข็งมากต้องใช้เวลากว่า 1 ปีกว่าจะจีบสำเร็จ....(ใจแข็งเหมือนใครบางคนเลยแหะ) แต่พอสำเร็จทุกอย่างมันก้จบเร็วมากเพราะความคะนองส่วนตัวในช่วงนั้นไปล้มรถ...ขอย้ำว่าล้มรถไม่ใช่รถล้มเจ็บพักเรียนไปเป็นเดือนพอกลับมาอีกทีสาวเจ้าเปลี่ยนไปแล้ว เธอเปลี่ยนไปจนผมทำยังไงเธอก้ไม่กลับมาอีกเลย...... ส่วนหนึ่งก้คงเพราะผมมันมีนิสัยปากเสียปากไวบางทีก้พูดอะไรที่ไม่ควรพูดจนถูกเพื่อนของเธอต่อว่าปากยังกับผู้หญิง....และบุคลิกส่วนตัวก็ไม่ชวนให้ปลื้มเท่าไหร่ทุกอย่างครึ่งๆกลางๆหมดจนดูเป็นคนหลักลอยยังไงไม่รู้(ตอนนี้ก็รู้สึกยังเป็นอยู่)..............จบเน้อ

น่าเศร้าจังหลวงแชง เจ็บตัวกลับมาแล้วยังต้องเจ็บหัวใจอีก..เราเข้าใจความรู้สึกของนายดี

รักแรกอนุบาลเลยผม แต่มันก็ความรักเด็กๆเนอะ ไม่เอาๆๆๆๆๆ รักสองของผมก็ประถมอ่า มันก็ยังเด็กไปอ่าเนอะ ไม่เอาๆๆๆๆๆ งั้นขอเล่ารักสามแล้วกันช่วง ม.1 ตอนนั้นช่วงกีฬาสี เพื่อนผมคนนึงในห้องได้รับเลือกให้เป็นเชียร์ลีดเดอร์ ผมไม่เคยสะดุดและรักกับเธอคนนี้เลย เมื่อผมเห็นเธอเต้นท่ากิ่งกระเด้ง ใครมาเก่งกระเด้งออกไปทีผมหลงรักเธอเข้าเต็มเปา ผมบอกกับเพื่อนผมว่าผมชอบเธอคนนี้ แต่แล้วผมคิดผิด ผิดมหันต์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อย่างใหญ่หลวง พอบอกเสร็จมันตะโกนบอกกับเพื่อนผมที่อยู่แถวนั้นหมดเลย ผมอายชิบแถมอยากเป็นขอมมุดดินหนีเลยเสียซะตอนนั้น พอมันบอกอย่างนั้นก็ได้เรื่องเลยสิ เพื่อนต่างลุมล้อกันใหญ่ มีวันนึงผมจำได้ดีผมเข้าเรียนวิชานึง เพื่อนกลุ่มผมมันเขียนบนกระดานดำใหญ๋ๆเลยว่า "อั๋น love เพ้นท์" ซึ่งสาวเจ้ามาเห็นก็เอาแปรงกระดานมาลบอย่างรวดเร็ว 5555 เรื่องราวการล้อนี้ยังคงดำเนินไปเรื่อยๆไม่จบไม่สิ้น จนมีอยู่วันนึงเพื่อนสนิทของเธอพูดกับบอกกับผม "เนี่ยเพ้นท์บอกเราว่าถ้าอั๋นลดความอ้วน เพ้นท์รักเลย" ซึ่งช่วงนั้นผมเป็นคนที่อ้วนมากๆ (ตอนนี้ก็ยังอ้วนอยู่ดีที่ความสูงช่วยไว้) และเป็นช่วงจะปิดเทอมพอดี ผมเลยตั้งมั่นว่าจะผอมให้ดู ความรักเป็นสิ่งที่มีอานุภาพสูงสุดบนโลกไปนี้คุณเชื่อไหม? จากผมน้ำหนัก 70 กก ลดได้มาถึง 57 กก ได้ ถ้าจำไม่ผิด เปิดเทอมไปเพื่อนทักกันหมดว่าโครตผอมทำได้ไง แต่ถึงผมจะผอมแล้วผมก็ยังไม่กล้าจะไปจีบเขาเสียที จนรุ่นพี่ ม.2 ซึ่งเป็นรุ่นพี่ที่มาจากโรงเรียนเดียวกันกับผมจากประถม คาบไปแด๊กเสียได้ 555 นับจากวันนั้นผมก็ไม่ได้คิดรักเธอต่อไป ถึงแม้ตลอดเวลาเราอยู่ห้องเดียวกันมาตลอดตั้งแต่สมัยม.ต้น และ ม.ปลาย สาเหตุก็เพราะว่า....... ผมเกิดรักครั้งที่สี่ทันทีทันใดไงละครับ 5555 เลยลืมได้ทันทีมันเด็กด้วยละตอนนั้นไม่คิดไรมาก ตอนนี้เธอคนนั้นกับผมก็ยังเป็นเพื่อนมาด้วยดีโดยตลอด 5555

ไม่รู้ทำไม เด็กมัธยมชอบล้อเวลาเพืิอนมีความรัก ล้อกันแบบไม่เลิกด้วย ผมก็เคยโดนนะ อิอิ แต่ลดน้ำหนักได้มากขนาดนั้นไปทำไรมาอะ หายไปตั้งสิบกว่าโล

วิ่งๆ ซิทอัพ ว่ายน้ำ ตีแบท มันก็ลดได้อ่า 555 ยิ่งว่ายน้ำเป็นกีฬาที่ชอบมาก เล่นน้ำคลองหน้าบ้านกลับเพื่อนมันมาก 555

โพสต์เสร็จมีมาเฟียมาแซวเลยในทันที ใช่ซี่เรามันไม่ใช่หนุ่มตี่หวีผมเป๋ไปเที่ยวกับกลุ่มเพื่อน(เก)นิ

รักแรกของผมเปนตอนม.2 กำลังเฮ้วเลยครับ พอดีผมมีเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่ง สนิทกันมาตั้งแต่ประถมเพราะอยู่ร.ร.เดียวกันตั้งแต่ป.3 พอจบป.6 ก้อแยกกันเรียนคนละร.ร. แต่ไม่ไกลกันมาก เค้าอยู่ร.ร.หญิงล้วน ผมอยู่ร.ร.ชายล้วน(เฉพาะมัธยมต้น) ตอนแรกก้อไม่ได้คิดอะรัย แต่พอนานไปเริ่มโตขึ้น ความสวยของเค้ามันโดนใจครับ ไม่รุทำไมตอนเด็กผมไม่คิดจีบ แต่พอรุว่าผมชอบเค้าผมก้อดูแลเค้าทุกอย่าง คอยเปนห่วงว่ากลับบ้านยัง กินข้าวยัง แต่เค้าไม่รุตัวมั่งครับ จนวันหนึ่งเค้ามาถามผมว่า"รุจักคนชื่อกอล์ฟ(เพื่อนสนิทผมเอง)มั้ย" ผมก้อสงสัยว่าทำไมเค้ารุจักชื่อเพื่อนของผมทั้งที่ผมไม่เคยให้เค้าเหนเพื่อนผม ผมก้อตอบไปว่ารุจักแล้วทำไม เค้าก้อตอบว่าไม่มีรัย วันรุ่งขึ้นผมรีบไปถามเพื่อนผมเลยว่าเปนอะรัยกับเค้า เพื่อนผมก้อตอบกลับมาแบบกวนๆว่า "อ่อก้อจีบกันอยู่ ทำไมอ่ะ" โอ้โห ว่าแล้วทำไมผมชวนมันไปเล่นเกมส์ เตะบอลตอนเย็น มันไม่ยอมไป แต่ผมไม่โกดมันนะเพราะผมกับเค้ายังไม่ได้เปนแฟนกัน หลังจากนั้นเพื่อนผมกับเค้าก้อเปนแฟนกัน แต่เพื่อนผมมันชอบลากผมไปเที่ยวด้วย ผมก้อเจ็บสิครับแต่ก้อเงียบไว้เด๋วกลัวเสียเพื่อน แต่พอมีปัญหาอะรัยเค้าชอบโทมาหาผมคนแรก เล่นโน้นเล่านี่ให้ฟัง ผมก้อเปนที่ปรึกษาอย่างเดียว เวลาเพื่อนผมไม่มีเวลาให้เค้า เพื่อนผมก้อจะฝากเค้าไว้กับผม ดูเพื่อนผมมันทำได้นะ พอจบม.3 ก้อแยกย้ายกันไป จนเด๋วนี้เค้าก้อยังคุยกับผมอยุ่แต่เค้าก้อมีแฟนใหม่ไปเรื่อยๆครับ ผมก้อไม่คิดอะรัยกับเค้าแล้ว กลายเปนว่ากลับมาเปนเพื่อนกันเหมือนเดิม .................................................................................................................. ตอนนี้ผมกับเค้าก้อคบแบบเพื่อนกันอย่างสบายใจ เล่นกันได้ตบหัว เตะกันได้ นี่แหละรักแรกของผม

รักเเรกผมเล่า ไป เเล้วในกระทู้อกหักอ่ะครับ เอาเป็น ขอ เล่าเรื่องของเพื่อนสนิทที่เเอบรักผม ก็เเล้วกัน เธอชื่อเอื้องครับ อยู่ชั้นเดียวกับผม ห้องเดียวกัน เธอเป็นผู้หญิงผิวสีเเทน หน้าหมวยๆหน่อย น่ารักอ่ะ เเละห้าวๆ ออกจะลุยๆเลยด้วยซ้ำ ผมจำไม่ได้ว่าไปสนิทกับเธอตอนไหน เพราะตอนมัธยมห้องผม เรียนอยู่ห้อง 5 ห้องเดิมไม่มีเลื่อนขึ้น หรือ ลง เพื่อนก็หน้าเดิมๆทั้งห้อง เเต่ที่ผมจำได้คือ ผมสนิทกับเขาตอน ม3 มั้ง เขาจะมานั่งเล่นกับพวกผู้ชายกลุ่มผม ทั้งๆที่เป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มผม ตอนนั้นผมก็ไม่เอะใจอะไร เเต่ก็ถือว่าคุยกับเธอมากที่สุด เเละก็สนิทกันไปเลย เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมสนิทด้วยเป็นคนเเรก เป็นผู้หญิงคนเเรก ที่ผมกล้าเล่าเรื่องหน้าอาย ในชีวิตให้เธอฟัง ขนาดเเม่ผมยังไม่เล่าอะไรมากขนาดนี้เลย ที่สำคัญ เธอคนนี้เป็นคนช่วยผมจีบเเฟนเก่าผมด้วย เรียกว่าช่วยผมตลอด ทั้งเรื่องเรียน เรื่องเกมส์(ออนไลน์) การ์ตูน เงิน เรื่องสาว จนผมจบ ม.3 วันสุดท้ายที่จะอยู่ที่ รร เธอเอา สติ๊กเกอร์รูปหัวใจ มาติดที่ปกเสื้อผม ละบอกผมว่า ดูเเล K (แฟนเก่า) ดีๆ นะต่อไปนี้เราคงไม่เจอกันอีกเเล้วนะมึง โชคดีนะเว้ย(ผมไม่ได้่คิดไปเองนะ ผมเเอบเห็น เธอตาเเดงๆ เเต่ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไร) แล้วเขาก็ไปจับมือ K เเล้วบอกว่า ฝากดูเเล เพ้นท์เพื่อนพี่ด้วย ถึงมันจะเซ่อๆ ขี้ลืมไปหน่อย เเต่มันก็เป็น คนดีนะน้อง พี่รับรองได้ เเล้วเขาก็วิ่งไปเลย ผมกับK มองหน้ากัน เเต่ก็ไม่คิดอะไรมาก ผมจบ ม3 ผมออกมาต่อ อาชีวะ ปวช. ไม่ได้ติดต่่อ เอื้องอีกเลย จนผมขึ้น มหาลัยวันนึง มีคนเเอดเฟสมา มันคุ้นตา ปรากฎว่าเป็นเอื้อง ผมเลยทราบว่า ตอนนี้เขาเรียนอยู่ ม เเม่โจ้ คนละโยชน์กับที่ผมเรียนเลย เราก็คุยมาตลอด ในฐานะเพื่อน ผมมักเอาเรื่องKไปปรึกษา เขาช่วงก่อนที่เขาจะเลิกกับผม ทุกครั้งเขาก็จะปลอบใจผมว่าผมเเค่คิดมากไปเอง เเต่ก็เเปลกเเค่คำพูดไม่กี่คำของเขาทำให้ผมรู้สึกดีอย่างประหลาด จนวันนึงผมถูกเค บอกเลิก ยอมรับว่าไปไม่ถูกเลย รักครั้งเเรกด้วย เเต่ก็ยังดีที่มีพี่โอ๋ เเละทุกๆคนชาวเกมเเม็กช่วยกัน ปลอบใจผม เเละมีเอื้อง ช่วยปลอบใจผม เเละเขาก็มาสารภาพกับ ผมทางข้อความในเฟสว่า เขาดีใจที่ผมเลิกกับเค คือเขาชอบผม มานานเเล้ว จะผิดไหม ถ้าเขาจะขอคบกับผม เเละเขาบอกว่า เขาจะไม่ทำให้ผมเสียใจเเบบ เคเด็ดขาด เเต่ผมก็ปฏิเสธเขาไป ผมไม่อยากจะเสียเพื่อนคนนี้ไป หากวันนึงเรารักกันเเล้วไปกันไม่รอด วันนั้น ผมคงไม่กล้าสู้หน้าเธอเหมือนที่ผม หลบหน้าเคตอนนี้ ผมไม่อยากเสียเพื่อนที่ดีที่สุดคนนี้ไป ผมอธิบายทุกอย่างให้เธอฟัง ว่าผมคิดกับเขาได้มากก็เเค่เพื่อนที่ดีที่สุดเท่านั้น เเต่เขาก็ตอบกลับมาว่า ไม่เป็นไร ยังงัยเราก็เพื่อนกันนิ เเต่เขายังยืนยันว่าเขาจะรอผม ถึงเเม้ผมจะไม่รักเขาก็ตาม เเต่ผมก็ยังหวังว่าเพื่อนผมคนนี้จะเจอผู้ชายที่ดี สักวัน ผมเอาใจช่วยเขาอยู่ห่างๆ ครับ เเค่นิเเหละ เพื่อนรักของผม หากนับๆดูเขามาก่อนเคอีกนะ พอไปได้ในทู้นิใช่ป่ะ

ขอผมเล่าเรื่องของผมบ้างละกัน ในช่วง ม.ต้น พ่อจะไปส่งผมที่โรงเรียน ในตัวอำเภอ และผมต้องไปแต่เช้า(ประมาณ 6 โมงครึ่ง) เพราะว่ารถประจำทางแน่นมาก(ไม่ได้แน่นนักเรียน แต่เต็มไปด้วยแม่ค้า ที่ไปซื้อของตอนเช้ามืด) ทุกๆเช้า พอผมไปถึง ผมก็จะขึ้นไปนั่ง(หลับ)บนระเบียงหน้าห้องเรียน(ชั้นสี่) บางทีก็อ่านหนังสือที่ซื้อมาก่อนเข้าโรงเรียน แล้วก็จะมีเด็กผู้หญิงคนนึง อยู่ห้องเดียวกับผม ชื่อ ฝน (หน้าตาคล้ายๆ เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์) จะมานั่งคุยกับผมที่ระเบียง ตอนแรกผมก็ไม่ได้เอะใจอะไร จนกระทั่งเพื่อนสนิทผมมันแซว ว่าไปนั่งทำอะไรกันในที่ลับตาคนในตอนเช้า ตอนนั้นผมก็คิดอย่างที่มันบอก(คิดไร?) ว่าผมไปนั่งในที่ลับตาคนจริงๆ(อ้อ) ที่จริง ตอนนั้นมันไม่มีคนเลยละ เพราะมันเช้ามาก หลังจากนั้นผมก็คุยกับเธอเรื่อยๆ และเริ่มสนิทกัน จนผมแน่ใจว่าผมชอบเธอ แต่ก็ยังไม่บอก เก็บความคิดนั้นไว้ในใจ มาอีกนาน จนกระทั่ง ม.2 ผมก็รู้ว่าเธอคบกับรุ่นพี่คนนึง ความรู้สึกที่รับได้ ในตอนนั้น ผมก็ไม่แน่ใจว่าเรียกว่าอกหักใช่ไหม เพราะมันงง มันดูเหมือนทุกอย่างมันผ่านมาอย่างช้าๆ และจากไปอย่างรวดเร็วมาก และผมก็ไม่ได้สนใจอะไรอีกเลย เพราะในหัวมัวแต่คิดว่า ทั้งสองคนนั้น ไปคบกันตอนไหน และทุกๆเช้า ผมก็มาโรงเรียนตามปกติ ไปนั่ง(หลับ) อยู่ตรงระเบียงหน้าห้องเรียนและเธอก็ไม่มาคุยกับผมตอนเช้าอีกเลย (แต่ยังคุยกันดี ในห้องเรียน) ทุกคนยังพอจะนึกออกใช่มั้ยครับ ว่าเวลาเราอยู่โรงเรียนเราจะไหนมาไหนกับเพื่อนในกลุ่มประจำ และคนในกลุ่มส่วนใหญ่จะเป็นเพื่อนที่มาจากโรงเรียนเก่าด้วยกัน กลุ่มของฝนนั้นมี 4 คน มาจากโรงเรียนประถมแถวนั้นด้วยกัน ส่วนกลุ่มของผม มี 3 คน มาจากคนละโรงเรียนเลย(อ้าว) จนกระทั่งวันนึง ตอนพักกลางวัน ผมกับเพื่อนผู้ชายอีกสิบกว่าคน จะขึ้นไปที่ห้องเรียนแล้วนั่งคุยกันเสียงดังเป็นประจำ จนกระทั่งหัวข้อสาวในใจก็มาถึง เพื่อนผมแต่ละคนมันก็เริ่มบอกว่าชอบหญิงคนไหน ผมก็บอกมันไป แต่พอมันรู้ว่าผมชอบเพื่อนห้องเดียวกัน มันเลยล้อ(ล้อทำไม อยากรู้แฮะ) แต่ผมก็เฉย จนมันเลิกสนใจ แต่เพื่อนผมในกลุ่มทรีโอ(ต่อไปนี้จะเรียกมันว่า T ) กลับบอกว่าชอบผู้หญิงในห้องเดียวกัน แล้วก็อยู่ในกลุ่มของฝน(ที่มีสี่คน) แต่มันไม่บอกว่าใครและผมก็ไม่ได้ใส่ใจที่จะถามมัน(แต่ก็สงสัยอยู่ดี) เช้าวันต่อมา ผมก็ไปนั่งหลับตรงที่ประจำ แต่วันนั้น มันมีเรื่องประหลาดเกิดขึ้น เพื่อนทุกๆคนในห้อง มากันตอนเช้าตรู่กันทุกๆคน(น่าสงสัย)แล้วทุกคนก็มองผมแปลกๆ จนตอนที่ฝนมาพูดกับผม ว่า "ชอบเรา ทำไมไม่บอกเราตั้งแต่แรก" ผมก็บอกเธอไป ว่าผมก็แค่ชอบ แต่ไม่ได้คิดอะไรจริงจังไปมากกว่าเพื่อน เพราะถ้าคิด ผมก็จีบเธอไปนานแล้ว แล้วเธอก็เดินจากไป จนกระทั่ง วันไหว้ครู( ตอน ม.2 ) ที่ช่วงบ่ายครูให้นักเรียนทำพานไหว้ครูกันเอง ในห้องเรียน ผมก็พบว่า เพื่อนในกลุ่มของฝน พยายามชวนผมให้คุยกับฝนให้ได้ ซึ่งผมก็เออออ ห่อหมกตามน้ำไป จนกระทั่งเพื่อนเธอบอกว่าฝนนั้น เลิกกับรุ่นพี่แล้ว ผมเองก็ใจนึงก็ดีใจ แต่อีกใจนึงกลับเฉย ไม่คิดจะสานต่อ(อะไร) ไปมากกว่านี้ จึงได้แต่ทำหน้าโง่ๆ ให้เหมือนจริงที่สุด(ที่จริงไม่ต้องทำก็เหมือนแล้ว ต่อเอ๊ย) หน้าที่ทำพานไหว้ครูของผมคือ ตัดดอกไม้ และก็ใส่หมุดลงดอกไม้ ที่เด็กผู้ชายทั้งห้อง จะมานั่งปาดอกไม้ใส่กันเอง(ซะงั้น ) แล้วเพื่อนในกลุ่มของฝน ชื่อ ปั๊ม ก็มานั่งข้างผม แล้วก็ส่งดอกกุหลาบ สีแดงให้ผม แล้วบอกว่า ฝน ให้เอามาให้ผม(แต่ผมสังเกตุเห็น ว่าเธอนั้น หน้าแดง แดงทำไม?) แล้วไอ้ T ที่นั่งข้างผมอีกฝั่งมือ มันก็ตะโกนข้ามห้อง(กล้าจริงเพื่อนตู) ถามฝนไปเลย แต่ผลที่ได้รับคือ ฝนบอกว่าไม่ได้ให้ พร้อมกับเพื่อนคนอื่นบอกว่า ไม่ได้ใช้ดอกกุหลาบ ในการทำพานไหว้ครู(อ้าว แล้ว...) ตอนนี้ผมก็เพิ่งถึงบางอ้อ ชัดเลย ชัดเลยคราวนี้ มีคนแอบชอบตรูนี่หว่า อ้าว เห้ย แล้วตูจะทำตัวยังไงดีเนี่ย ในตอนนั้น(ถ้าจำไม่ผิด) ผมค่อยๆหันไปมองปั๊ม แล้วเธอก็ส่งยิ้มมาให้ผม แล้วก็หลบสายตาผมทันที นับจากนั้น ผมก็มองปั๊มไปในอีกแบบ ตอนแรก ผมมอง(ผ่านๆ) ว่าเธอเป็นเด็กร่าเริง ตามประสาเด็กวัยรุ่น แต่นับจากวินาทีนั้น ผมกลับมองเห็นเธอ ชัดกว่าใครทุกคนในห้อง เอ - - รึว่าเรา... ตอนนั้นผมนั่งบื้อ ทำอะไรไม่ถูกไปอีกพักใหญ่ จนเลิกเรียนนั่นแล(โถ ไอ้ซื่อบื้อ) แล้ว ฝ้าย เพื่อนในกลุ่มของฝน และปั๊มก็มาคุยกับผม ตอนเดินออกจากห้อง(ตอนนั้น ไอ้ T มันจ้องอย่างกับจะกินเลือดผม) แล้วฝ้ายก็ขอเบอร์โทรของผม อ้าว เห้ย วันนี้มันวันอะไรวะนี่ อย่าบอกนะ ว่าฝ้ายก็...ตูอีกคน โอ้ ม่าย........... อะไรกันนี่ ตอนนั้นด้วยความตื่นตกใจ(ไม่เคยขอเบอร์ใคร และก็ไม่เคยมีใครขอ) ผมก็ให้ไปด้วยอาการตื่นๆ จนกระทั่งเดินออกนอกโรงเรียนกับแก๊งทรีโอ้ ของผมเท่านั้นแหละ ไอ้ T มันก็เล่นผมเลย ไอ้ T - "ฝ้ายคุยอะไรกะมึง"เสียงหาเรื่องมาก "ฝ้ายขอเบอกู" "แล้วมึง"-----"เออ กูก็ให้" มันนิ่งไปพักนึง แล้วมันก็พูดขึ้นมา(เสียงดังมาก) "กูชอบฝ้าย" ผมก็นิ่งมั่ง เพื่อนอีกคนก็ยืนทำหน้าโง่อยู่ข้างๆ "แล้ว..มึง"ผมพูดตะกุกตะกัก"แล้ว....มึง - - มึงมาบอกกูทำไม" มันเงียบไปพักนึง แล้วผมก็บอกมัน "กูว่า กูชอบปั๊มว่ะ" "แล้วฝ้ายขอเบอมึง"---"กูว่าฝ้ายขอไปให้ปั๊มมากกว่า" ยิ่งกว่าในหนัง โทรสับผมก็สั่นอยู่ในกระเปากางเกง ผมก็เห็นว่าเป็นเบอแปลก เลยลังเลใจก่อนจะกดรับ เสียงใสๆดังขึ้นมาในหูโทรสับ "ฮาโหล นั่นใครพูดน่ะ" ............."เอ่อ ใครน่ะ" "แล้วใครพูดอยู่เนี่ย" เพื่อนอีกสองคนมันมองผมอย่างใคร่รู้ ผมเลยส่งโทรสับให้มันคุย พอไอ้ T พูด สักพักนึงมันก็ส่งโทรสับคืนให้ผม "เค้าบอกจะคุยกะมึงว่ะ ไม่ใช่กู" ผมเลยรับโทรสับไปคุย จนรู้ว่าเป็นปั๊ม(อ่อนจริง ต้องให้หญิงมาขอเบอก่อน แถมยังโทรมาหาก่อนอีก) ผมคุยกับเธอทุกวันหลังเลิกเรียน(ส่วนใหญ่เธอจะโทรมา) ผมเคยลองกดโทรหาเธอตอนเรียนเพื่อดูว่าใช่เบอเธอจริงๆรึเปล่า พอกดโทรไป เธอก็คลำๆกระเป๋า สักพักนึงก็หันมามองผมแล้วก็ยิ้ม ผมเลยแน่ใจว่าเป็นเธอจริงๆ หลังจากนั้นผมก็โทไปหาเธอคุยกันเรื่อยเปื่อย แล้วก็คบกันอย่างเงียบๆ เพราะเธอบอกว่า ไม่อยากเป็นข่าว(คงรู้กันนะ ว่าคนในห้องเรียนเวลาชอบใครแล้วเพื่อนรู้ มันจะล้อให้อายกันไปข้างเลยละ) แต่ผมก็คิดว่าเพื่อนมันคงจะรู้นะ ผมเล่นบาส ปั๊มก็มานั่งดู เดินเปลี่ยนวิชาเรียน ก็เดินไปด้วยกัน (สองพระหน่อกลุ่มทรีโอ้เดินนำหน้า) กินข้าว ก็นั่งกินด้วยกัน กลับบ้าน ผมก็เดินไปส่ง(ตอนนั้นไอ้ T ได้มอไซพี่มันมา เลยร่อนเที่ยวกันสุดๆ พอส่งปั๊มเข้าบ้าน ไอ้ T มันก็ขี่มารับผมอีกที) จนถึงตอนนี้ ผมก็ยังคุยกับปั๊มอยู่ เลิกกันไปก็หลายครั้ง(สาเหตุมาจากผม) แล้วก็กลับมาคุยกันอีก คุยกันจนถึงขั้นที่ว่า ถ้ามีลูก จะตั้งชื่อลูกว่าอะไรแล้วละเน้อพี่น้อง

โห แต่ละคนประสบกาม เอ้ย ประสบการณ์เพียบกันทั้งนั้น อ่านแล้วมันส์มาก อิอิ หลวงแชงอย่าน้อยใจสิ แซวเล่น นะ เรื่องของคุณ JABAWOK ก็ดราม่าครับ แต่ยังดีที่ึคุณไม่คิดมากและยอมรับมันได้ ไม้่งั้นคุณอาจจะเสียทั้งเพื่อนหญิงและเพื่อนชายไป ทุกวันนี้ก็ยังคุยกันถือว่าเป็นเพื่อนแท้แล้วละ เรื่องของคุณเพ้น ก็ดราม่าและสะเทือนใจ ถือว่าคุณหนักแ่น่นมาก ที่ยืนกรานว่าเป็นแค่เพื่อน เนื้อหายังกะหนังภาพยนต์วัยรุ่นยุค 90 เลยอะ โอ้ชีวิตช่างดราม่า ส่วนเรื่องของคุณต่อ ยาวมาก อ่านแล้วก็กุ๊กกิ๊กดี ขอให้คบกันนานๆ ทำไมตอนตูหนุ่มๆไม่มีสาวมาขอเบอแบบนี้มั่งหนอ.. แต่ระวังอย่าพลั้งพลาดเด้อ เห็นคุยเรื่องมีลูก (- -)

ขอบคุณที่เป็นห่วงครับพี่พล แต่ผมก็คบกันมานาน แต่ยังไม่ถึงขั้นนั้น(ละไว้ ในฐานที่เข้าใจ) และถ้าท่านที่เคยคุยกับผมในห้องแชทบ่อยๆ ตอนนั้น จะรู้ว่า ผมเคยคบกับน้องที่ชื่อ เจน (ตอนนั้น ผมทะเลาะกับปั๊มหนักมาก เลยห่างกันไปนานที่สุด ที่เคยทะเลาะกัน) จนมันทำให้ผมรู้สึกว่า ที่ผมกำลังคบอยู่กับคนอื่น มันไม่ได้ทำให้ผมสบายใจขึ้น เหมือนกับที่คบกับปั๊ม ผมเลยต้องถอยออกมา (ยากนะ บอกเลิกแฟนเนี่ย) แล้วเวลาผมกับปั๊มทะเลาะกัน เธอจะงอน แล้วผมก็ไม่ชอบง้อ(เดี๋ยวเสพติดการง้อ ยิ่งเป็นอาร์ตตัวแม่อยู่) แต่ก็ไม่เคยที่จะถึงขั้นลงไม้ลงมือ(ฝ่ายผม) แต่กับเธอ ไม่ยั้ง!! แต่ตอนนี้โตๆกันแล้ว เลยคุยกันด้วยเหตุและผลกันมากขึ้น (เถียงกันมากขึ้น และก็ออกนอกเรื่องกันมากขึ้น) และที่ผมรู้สึกสบายใจ เพราะว่าผมเป็นตัวของตัวเองมากๆ เวลาอยู่กับเธอ...

รักแรกแบบหมดใจเกิดขึ้นสมัย เรียน ราชภัฏ (สมัยเด็ก ๆ แค่ป๊อปปี้เลิฟ) เอ๋จะอยู่กับกลุ่มเพื่อน ๆ ผู้ชาย รู้จักกับเขาคนนี้เพราะเขามาร่วมวงเหล้ากับเพื่อน ๆ เอ๋ แรก ๆ ก็ไม่มีไรแค่แซวกันตามประสาหนุ่มสาวไม่คิดไรมากแต่เพื่อน ๆ เอ๋ยุให้เขาจีบ เขาก็บ้ายุตามเพื่อนเอ๋จีบเอ๋ เอาใจสารพัด ซื้อนั่นมาฝาก ซื้อนี่มาฝาก เอ๋ก็รับด้วยความยินดีแต่ไม่ได้คิดอะไรกับเขา จนเพื่อน ๆ พากันแซว มรึงจะห้าวไปถึงไหน พี่เขาก็ดีนะไม่ลองคบดูล่ะหรือจะเป็นทอม ( ว่าไปโน้น ) โดนเพื่อนแซวเข้าเอ๋ก็เปิดใจรับเขา ยอมไปกินข้าว ดูหนังด้วย เอ๋ซื้อของให้เขาตั้งหลายอย่าง บางทีก็พาเขาไปเลี้ยงข้าวเองด้วย ( เอาเข้าไปแม่เจ้าบุญทุ่ม ) หลังจากคบเขาได้ระยะนึง เอ๋ได้ข่าวระเคะระคายว่าเขามีแฟน กิ๊ก ตอนแรกก็ไม่เชื่อหรอกนะ แต่เขาเริ่มทำตัวห่างเรื่อย ๆ เอ๋โทรไปก็ไม่อยากคุยด้วย ยังนึกโทษตัวเองเราไปทำอะไรให้พี่เขาโกรธรึเปล่าหว่า จนเหตุการณ์ถึงขึ้นแตกหัก วันนั้นเป็นวันอาทิตย์เอ๋มาหอเพื่อนตามปกติ เพื่อนเอ๋บอกให้แฟนมรึงเอาผู้หญิงซ้อนท้ายตั้งแต่เมื่อคืนหน้ารักซะด้วย เอ๋บอก น้องสาวเขารึเปล่า ( พี่เขามีน้องเรียนอยู่ที่เดียวกัน ) เพื่อนบอกถ้าน้องเขาพวกกรูรู้จัก แต่ที่เห็นน่ะไม่ใช่ ด้วยความสงสัยที่มีอยู่เป็นทุนเดิม เอ๋ยอมโบกรถไปหาเขาถึงห้อง เคาะเท่าไหร่ก็ไม่เปิด จะบอกว่าไม่อยู่ก็ไม่ใช่ รถเขาก็จอดอยู่ใต้ตึก เอ๋เคาะแรงขึ้น จนเขาเปิดประตูออกมา ภาพที่เห็นช่างบาดตาหมาดใจเหลือเกิน ผู้หญิงที่เพื่อนเอ๋บอกนั่งอยู่บนที่นอน มองเอ๋ด้วยสายตาเหยียด ๆ เอ๋ตวาดใส่เขาว่านี่หมายความว่าไง เขาด่าว่าเอ๋สารพัด ประมาณมาคบกันมาตั้งนานแล้ว ไม่เห็นได้อะไรสักอย่าง เขาต้องการมากกว่าการไปไหนมาไหนด้วยกัน มากกว่าการเดินจูงมือกัน ( เพื่อน ๆ คงเข้าใจว่าสิ่งที่เขาต้องการหมายถึงอะไร ) เอ๋โกรธมากด่าเขาตกลงที่คบกันมานี่หวังแบบนี้เหรอ ผู้หญิงคนนั้นก็มาด่าเอ๋อีกเอ๋โดนผู้ชายตบหน้าไปทีนึง ( ครั้งแรกในชีวิตที่โดนผู้ชายตบหน้า) เอ๋ร้องไห้บอกเขาตบอีกที เมื่อกี้ไม่รู้สึก ผู้หญิงคนนั้นปรี่เข้ามาตบเอ๋อีกทีนึง เอ๋บอกถ้าทำได้แค่นี้ก็อย่าทำเลย เอ๋สวนไปที่เดียวผู้หญิงคนนั้นลงไปนอนกับพื้น เพื่อน ๆ เอ๋ตามมาถึงพอดี เขามาล็อคตัวเอ๋ออก เอ๋บอกขอเตะไอ้ผู้ชายหน้าตัวเมีย คนนี้ก่อน เพื่อน ๆ ไม่ฟังพากันเอาเอ๋ลงไปจากหอพัก พาขึ้นรถกลับทันที ตั้งแต่นั้นเอ๋ก็ไม่เห็นผู้ชายคนนี้เสนอหน้ามาให้เห็นอีก เจอกันแวบ ๆ เขาก็หลบหน้าตลอด เอ๋คิดอยู่ว่ายังไงต้องเขาคืนให้ได้ที่เขาตบหน้าเอ๋ แต่จนกระทั่งเรียนจบก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกเลย.. จากนั้นก็มีเข้ามาบ้าง แต่คบเข้าจริง ๆ จะบ่นเรื่องเอ๋เล่นเกมส์กันซะทุกคน ก็พาเลิกไปจนหมด จนทุกวันนี้เอ๋ไม่ค่อยอะไรกับความรักแล้ว เล่นเกมส์ดีกว่า ไว้ถึงเวลานั้นจริง ๆ เอ๋อาจเจอคนที่เข้าใจมากกว่านี้ ปล. หวานตอนแรก โหดตอนหลังขออภัยด้วยนะจ๊ะ เพิ่งระบายต่อหน้าสารธารณะชนครั้งแรกนะเนี่ย

อ่า..เรื่องของเจ๊เอ๋นี่ดราม่าและแอ็คชั่นสุดๆ เอาเป็นว่าถือว่าโชคดีแล้วละที่เราไหวตัวทัน ไม่งั้นอาจจะเสียอะไรไปมากกว่้านี้ ส่วนผู้ชายและผู้หญิงคนนั้นก็เหมาะสมกันดีแล้วครับ เราอย่าไปเกลือกกลั้วกับพวกเขาเลย...

ดีแล้วครับที่เลิกกะเขา นี่ขนาดเป็นแฟนยังกล้าตบหน้าผู้หญิง(ยอมรับใจเลย) ถ้าได้แต่งงานกันไปจะมี่ถึงขนาดตบตีหนักกว่านี้เหรอ ดีแล้วล่ะครับ ส่วนตัวรับไม่ได้กับเรื่อง ที่ผู้ชายทำร้ายผู้หญิงอยู่แล้ว แล้วก้อเรื่องแฟนบ่นว่าเล่นเกมส์น่ะเด่วก้อมีคนที่เข้าใจเราจริงๆครับ ขนาดแฟนผมคนปัจจุบันยังไม่ว่าเรื่องเล่นเกมส์เลย แถมเขาบอกว่าถ้าชอบก้อซื้อเลย รักมากเลยคนนี้น่ะ เด่วก้อเจอครับ ปล.อยากให้ลงรูปคนที่กล้าตบหน้าผู้หญิง(เอ๋)ให้ดูหน่อยครับท่าจะแมนมาก

ของผมก็สมัย ม2 ครับ เรื่องก็คือผมมีแฟนอยู่แล้วเรียนห้องเดียวกันด้วยน่ารักมากๆแต่ผมประเภทเจ้าชู้มากๆไม่หล่อแต่คารมสุดยอดแต่แฟนผมก็รู้นะแล้วไม่เคยว่าอะไรด้วย(แม่พระชัดๆ) แต่จุดที่มันจะเศร้ามันก็มาจากผมนั่นแหละพอดีมีรุ่นน้อง ม1 คนนึงเพิ่งเข้าใหม่น่ารักมาก เจออย่างนี้มีหรือจะปล่อยไปได้ก็เลยจัดไปพักนึงแต่แฟนไม่รู้(ถึงรู้แล้วไง555)ก็เลยคบไปเรื่อยๆ สลับกับแฟนตัวจริง แต่พักหลังแฟนผมชักจะเริ่มไม่ค่อยพูดผมก็ไม่ได้คิดอะไร สงสัยคงรู้เรื่องแล้วมั้งก็เลยกำลังงอนๆอยู่ ผมก็ไม่ได้อะไรปล่อยไปงั้นแหละ แล้ววันนึงเธอถามว่า "ตกลงโอ๋จะเลือกใคร" ผมนิ่งไปพักนึงแล้วก็ตอบไปว่า "ก็ต้องเธอสิ" แล้วเธอก็พูดให้คิดว่า "หวังว่าคงไม่สายไปนะ" ฟังแล้วก็ไม่รู้นะว่าหมายถึงอะไร แต่สุดท้ายผมก็ไม่เลือกน้อง ม1 คนนั้นนะ(ตอนไปบอกเลิกร้องไห้ใหญ่เลย ถึงกับย้ายโรงเรียนกลางเทอมกันเลย) ทีนี้ก็ถึงฉากเศร้า หลังจากผมเลิกกับน้อง ม1 ได้ไม่กี่วันแฟนผมก็เดินมาบอกว่าเราเลิกกันดีกว่านะ เราทนไม่ได้แล้วกับนิสัยแบบนี้ของตัวเองแล้วน่ะ (ความจริงแล้วเธอมีคนคอยมาจีบอยู่นานแล้วแต่เธอไม่เล่นด้วยเพราะยังรักผมอยู่มากๆ แต่ตื๊อทุกวันๆมันก็มีใจอ่อนกันได้บวกกับที่ผมเป็นแบบนี้อีกเลยลงล๊อก) สุดท้ายไม่เหลืออะไรเลย มีคนที่รักเรามากอยู่แล้วดันไม่ใส่ใจไปสนใจกับสิ่งที่เร้าใจแค่เดี๋ยวเดียวพอจะกลับมาก็ไม่ที่ให้ยืนซะแล้ว ถ้าตอนนั้นรู้ว่าผิดแล้วก็ขอโทษบ้างอาจจะมีอะไรดีกว่านี้มั้งนะ มัวแต่คิดว่าเธอจะไม่รู้สึกอะไรเลยจนกลายเป็นความเคยชินกลายเป็นไม่รู้สึกผิดโดยไม่รู้ตัว