เนื่องด้วยเมื่อหลายวันก่อนน้าอั๋นตั้งกระทู้เล่าความดีของแต่ล่ะคน ทำให้เกิดไอเดียขึ้นมาอีกว่า น่าจะตั้งกระทู้สารภาพบาปบ้างดีกว่า(ไม่รุจะโดนแอดมินแบนหรือป่าวนะครับ แฮะๆๆ) เริ่มจากผมก่อนล่ะกัน เมื่อตอนเปนวัยรุ่นอยุ๋(พูดเหมือนตัวเองแก่)อายุประมาณ 15-16 ผมมีแฟนอยุ่คนหนึ่ง ซึ่งแฟนผมคนนี้เค้ามีปมด้วยนิดหน่อย เลยตามติดตัวผมไม่ห่าง ไปไหนด้วยกันตลอด ซึ่งผมก้อคิดว่าไม่น่าเปนอะรัยมากมาย จนวันหนึ่งผมอารมณ์ไม่ดี ทะเลาะกับเค้าจนเผลอพูดไปว่า ให้เค้าเลิกกับผมแล้วไปไกลๆจากผมได้แล้ว เค้าร้องไห้เสียใจหนีออกจากบ้านเค้าไปเลย พ่อแม่เค้าก้อออกตามหา โทรหาผมว่าเค้าหายไปไหน ผมก้อได้แต่พูดไปว่าเด๋วผมจะตามหาเค้าให้ ผมก้อตามหาเค้าทั้งวัน แต่ด้วยเนื่องจากบ้านผมต้องทำผักขาย ผมเลยไม่มีเวลาว่างออกไปตามหาเค้ามากนักเพราะต้องทำงานที่บ้านแต่สุดท้าย ผมเลยโกหกพ่อกับแม่ผมว่าเอางานไปให้เพื่อน พ่อแม่ผมก้ออนุญาติให้ออกมา ผมเลยแอบออกไปหาเค้าจนกระทั่งมืด สุดท้ายไปเจอเค้าอยุ่ในสะพานที่เคยพาเค้าไปนั่งบ่อยๆ นั่งร้องไห้อยู่ แต่ผมคิดว่าเค้าจะโดดสะพานฆ่าตัวตาย เลยวิ่งไปไม่คิดชีวิตครับ แต่พอไปถึงเค้าก้อไม่ยอมพูดกับผม พ่อแม่ผมก้อโทมาตามตั้งแต่เย็นแล้วว่าทำไมถึงยังไม่กลับบ้าน ผมก้อโกหกไปว่างานมันเยอะ แต่พอมืดแล้วพ่อแม่ผมก้อโทมาอีก คราวนี้ผมไม่ยอมรับโทสับเลยครับ จนถึงตี2อ่ะครับ แฟนผมเค้าถึงยอมพูดกับผม ก้อเลยเคลียกันตรงนั้นเลย ก้อพาเค้าไปส่งบ้าน ขอโทดเค้ากับพ่อแม่เค้า เค้าก้อต่อว่ามาเยอะเลยครับ ก้อสมควรแหละครับ ทำลูกสาวเค้าหนีออกจากบ้าน พอกลับมาถึงบ้านประมาณตี 3 ครึ่ง พ่อแม่ผมก้อรุเรื่อง แม่ผมเลยร้องไห้ว่าทำไมถึงโกหก พ่อแม่เปนห่วงแล้วยังไม่ยอมกลับบ้าน จากวันนั้นถึงวันนี้ผมยังจำน้ำตาแม่ได้เลยครับว่าแม่ผมร้องไห้เยอะขนาดไหน ทุกวันนี้ยังรุสึกผิดอยุ่เลยครับ ก้อยากจะบอกวัยรุ่นทุกคนนะครับว่า เวลาทำอะรัยก้อแล้วแต่ คนที่เสียใจมากที่สุดคือพ่อแม่เรา ท่านเปนห่วงเราท่านถึงไม่อยากให้เราทำเรื่องอะรัยที่ไม่ดี ไม่มีพ่อแม่คนไหนหรอกครับที่ไม่เปนห่วงลูกตัวเอง