ทุกคนคงมี ห้องๆ นึง ที่เก็บความทรงจำทุกอย่างของตัวเองเอาไว้ในนั้น หลายคน อาจจะ เปิดประตูมองเข้าไปในห้อง แล้วยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อได้มองเห็น สิ่งที่สวยงามที่เราเก็บเป็นความทรงจำดีๆไว้ข้างใน แล้วก้าวเดินต่อไปอย่างมีความสุข หรือบางคน เปิดประตูเดินออกมาและไม่เคยมองย้อนกลับ ที่ห้องนั้นอีก แม้จะมีความจำเป็นมากแค่ไหน ก็จะไม่หันกลับมามองอีกเลย และจะเดินก้าวต่อไปเพื่อเปิดประตูบานอื่น และทำสิ่งที่สวยงามร่วมกับเจ้าของบานประตูใหม่แห่งนั้น ในขณะที่อีกหลายๆคน กำลังพยายามจะเปิดประตูห้องออกมา แต่ต้องใช้เวลาในการพยายามเปิดมันออกมามากแค่ไหน ก็ไม่สามารถทำได้ซักครั้ง เพราะเมื่อหันมองย้อนกลับไปในห้องนั้น ก็พบแต่สิ่งที่คิดว่ามีความสุขมากที่สุดแล้ว และก็ได้แต่คิดว่าเมื่อไหร่เราถึงจะเดินออกไปจากห้องนี้ได้ซักที อีกหลายต่อหลายคน อาจจะมีแต่ห้องที่ว่างเปล่า สีขาวบริสุทธิ์ ไม่เคยมีใครพยายามที่จะเปิดประตูเข้ามา หรือ คนในห้องนั้น พยายามที่จะเปิดประตูออกไป มองหาใครซักคนที่ผ่านมาและมาทำให้ ห้องนี้มีสีชมพู เรา ครั้งนึงเคยอยู่ในห้องสีขาว ที่มีแต่ความสุข และไม่เคยหาทางที่จะเปิดประตู และทำให้ห้องของเรากลายเป็นสีชมพู แต่ ใครบางคน ก็ ก้าวเข้ามา พยายามที่จะเปิดประตูห้องให้ได้ แม้จะต้องใช้ความพยายามมากแค่ไหนก็ตาม เค้าพยายาม หา กุญแจที่ดีที่สุดมาเปิดประตูบานนี้ให้ได้ เค้า หา ทุกคำพูดที่ สวยงาม มาบอกที่หน้าประตู เสมอ และ เค้าก็คอย ส่งความรู้สึกผ่านเข้ามา จนทำให้ ประตูบานนั้น ค่อยๆละลายหายไปทีละน้อย ทีละน้อย และ ทำให้ เรา กับ เค้า ได้ วาดภาพและตกแต่งห้องเป็นสีชมพูไปพร้อมกัน แต่แล้ว สีชมพูที่วาดภาพห้องนั้น ก็เริ่มหมด และ สีเก่าๆก็เริ่ม จางหายไปตามกาลเวลาของมัน และเค้า ก็ หยุดที่จะวาดรูป และ นั่งพัก ก่อนที่จะเดินตามหาจุดหมายของเค้า และก้าวเดินออกจากห้องของเราไปปล่อย เรา ให้พยายามที่จะระบายสีชมพูของห้องต่อไป แต่มันก็ทำต่อไปไม่ได้ เพราะสีชมพูที่จะใช้วาดห้องของเรา หมด ลงไป พร้อมกับเค้า แต่สีใหม่ ที่เกิดขึ้นพร้อมกับที่ เค้า เดิน ออก จากห้องของเราไป คือ สี ดำ เรา ระบายสีดำไป โดยไม่รู้สึกตัว และ จม อยู่กับสีซีดๆเดิมของห้องเรา และ เค้า ก็ เดินกลับ เข้ามาในห้องของเราใหม่ พร้อมทั้ง มาช่วยระบายสีดำ แล้วยิ่งทำให้มันเลอะเทอะ และ เข้ามาทำลายของมีค่าระหว่างให้มันแตกละเอียดไปเรื่อยๆและเรื่อยๆ เมื่อเค้าทำจนพอใจก็เดินออกจากห้องไป พร้อมกับปิดประตูลง และ ไม่เคยหันมองกลับมาที่ห้องเลอะๆนี่อีกเลย เรา พยายามที่จะตกแต่งห้องใหม่หลายครั้ง และ คอยมองออกไปเพื่อจะเห็นเค้าเดินผ่านมา แต่เค้าไม่เคยผ่านมา และ เหมือนไม่เคยมองเห็นห้องๆนี้ เวลาผ่านไปแค่ไหน เราคอยแต่จะมองดูที่ผนังสีชมพูซีดๆ นั้น และคอยมองหาเค้า แต่ไม่มีเค้า สีของผนังก็เริ่มซีดไปเรื่อยๆ จนเรา อยากที่จะย้ายออกไปจากห้องนี้ และเดินไปหาเจ้าของประตู ที่เป็นของเรา แต่เมื่อเรา เปิดประตูออกไป และมองย้อนมาที่ห้องนี้อีกครั้ง เราก็ไม่สามารถที่จะทิ้งมันไปได้ เพราะมันมีแต่ภาพที่เราสร้างขึ้นมาด้วยกัน แม้ว่ามันจะจางไปมากมายแค่ไหนก็ตาม แต่ในภาพแห่งความสุขนั้น ก็มีรูปและรอยต่างๆที่เค้าฝากไว้ ในวันที่เค้าเดินออกจากห้องของเราไป ในที่สุด เราก็ได้ยินเสียงเค้าเดินผ่านมา เราเอาหูแนบริมประตูเมื่อได้ยินเสียงเค้า แต่กลับกลายเป็นเสียงเดิมๆของเค้า ที่ไป หยุดที่หน้าประตูอื่นและ เริ่มต้นที่จะเปิดประตูบานใหม่อีกครั้ง เราเปิดประตูออกไปที่จะพบเค้า กลับ พบ แต่เพียง ความเย็นชา และ มองไม่เห็นประตูบานนี้ ที่พยายามเปิดออกมาเพื่อพบเค้า เค้า ก็ ยัง คง พยายามที่จะเปิดประตูบานใหม่นั้น และ ไม่สนใจกับสิ่งรอบข้าง ว่าจะมีน้ำทีไหลออกมาจากห้องๆนี้ มา รายล้อมตัวเค้ามากแค่ไหน และเราก็เปนคนที่ต้องปิดประตูอีกครั้งและหลับตาลงพร้อมกับภาพเดิมๆที่ผ่านเข้ามาอีกครั้งนึง แต่ในวันนี้ เรา เดินออกมาจากห้องนั้น ประตู มันเริ่มเก่าไปตามเวลาของมัน ทำให้เราก้าวออกมาจากห้อง โดยไม่ต้องใช้ความพยายามมากมายที่จะเปิดมันออกมา เราก้าวออกมาพร้อมกับความรู้สึกที่ต่างไปจากเดิม แต่เรา คิดได้ว่า เรา หยุดพักในห้องของเรา มานานเกินไป และเรา ต้องเดินไปตามจุดหมายของเราบ้าง ถึงแม้เราจะต้องกลับมาพักในห้องเดิมๆของเรา แต่เราก็ คงมี เค้า อยู่กับเราตลอดเวลา แม้ว่าเค้า จะลืม เจ้าของห้องและประตูบานนี้ไปแล้วก็ตาม.... credit postsiam

ขอบคุณครับ อ่านแล้วคิดถึงบ้านอ่ะ

อ่านแล้วคิดถึงบ้านจัง

อ่านเเล้วไม่คิดถึงบ้าน เพราะนั่งอยู่ในบ้าน เเต่ก้เป็นบทความที่ดีครับ ขอบคุณครับคุณบอย

อ่านแล้วก็คิดถึงบ้านครับอยากกลับไปนอนกอดหมอนครับ