เรื่องนี้ผมแต่งไว้ได้เกือบ 3 ปีได้แล้ว เคยเอาไปโพสตามเวบบอร์ดที่เกี่ยวกับนักเขียนต่างๆมากมาย เวบเกมอย่างจีคอนก็เคยโพส เคยตีพิมพ์ลงหนังสือเล่มหนึ่งของ สสส. ก็เคย ณ บรรยากาศช่วงนี้ที่...กัน ผมก็เลยอยากให้เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ในที่นี้ได้อ่านกันบ้าง ไม่อยากอธิบายไปมากกว่านี้ว่าเนี้อหามันเกี่ยวกับอะไร (เพราะเดี๋ยวจะเดาถูก) _______________________________ ฉันถูกขังในห้องที่มืดมิด ไร้ซึ่งแสงสว่างจากโลกภายนอก มีเพียงแต่ความเหงาอ้างว้างเปล่าเปลี่ยวที่คอยอยู่เคียงข้างตลอดเวลา ใครเอาฉันมาขังอยู่ในนี้ ? ฉันทำผิดอะไร ? แม้จะนั่งทบทวนเรื่องราวที่ผ่านยังไง ฉันกับจำอะไรไม่ได้เลยสักนิด ในช่วงแรกๆที่อยู่ในนี้ ฉันมักจะหาทางออกด้วยการใช้กำปั้นเล็กๆของฉันทุบไปที่กำแพงและตะโกนเพื่อหวังให้ใครก็ได้สักคนช่วยพาฉันออกไปจากที่นี้ แต่ปฏิกิริยาที่ตอบกลับมาหาฉันก็ คือ “........................................” ความเงียบนั้นเอง “เฮ้ออออ” ถ้ามีใครถามฉันว่า ฉันอยู่ที่นี่ไปได้ยังไง ทั้งที่มันมีเพียงแต่ ความมืด ความเงียบ ความเหงาอ้างว้างเปล่าเปลี่ยว ที่เคียงข้างฉันตลอดเวลา ฉันคงตอบเขาไปว่า ที่ฉันมีชีวิตอยู่ที่นี่ได้ก็เพราะ ฉันมี ความหวัง ไงละ ความหวังที่จะมีชีวิตอยู่ ความหวังว่าสักวันหนึ่งจะออกไปพบกับโลกกว้างที่สวยงามข้างนอกให้ได้ แต่ตอนนี้ฉันก็คงทำได้แค่เพียงหวังลมๆแล้งๆไปวันๆหนึ่งเท่านั้น แต่ฉันก็ยังเชื่อนะว่าสักวันฉันคงจะออกไปจากที่นี้ได้แม้มันจะนานสักเพียงไหนก็ตาม........ ............................................................................ ........................................................... ........................................... .............................. .................. ............ .. “ตึงงง” “ตึงงงงงงงง” “ตึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง” เสียงของอะไรบางอย่างได้ปลุกฉันขึ้นมาจากการหลับใหล มันค่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆ และ เรื่อยๆ จนฉันต้องเอามือมาปิดหูไว้ ฉันพยายามกวาดสายตาไปในความมืดมิดเพื่อมองว่ามันเกิดอะไรขึ้น จนสายตาของฉันไปสะดุดกับรูอะไรบางอย่างบนผนังกำแพงที่มีแสงจากโลกภายนอกเล็ดลอดเข้ามา มันกำลังเริ่มขยายตัวเป็นวงกว้างขึ้นเรื่อยๆ จนเป็นรูขนาดใหญ่ที่พอจะให้ฉันหนีออกจากที่นี่ได้ ฉันไม่รอช้ารีบก้าวเท้าเดินเข้าไปหามันทันที ฉันชะโงกหัวมองออกไปข้างนอกพร้อมกระพริบตาถี่ๆเพื่อให้ดวงตาของฉันปรับตัวกับแสงสว่าง จนมองเห็นได้ว่ามีคนใส่ชุดประหลาดสีเขียวพร้อมมีผ้าปิดจมูกยืนรายล้อมเต็มไปหมด สงสัยสวรรค์คงจะเห็นใจฉัน จึงส่งคนพวกนี้มาช่วยให้ฉันออกไปจากที่นี้ “เห็นหัวแล้วคุณพยายามออกแรงอีกหน่อยนะครับ” เสียงของชายร่างสูงใหญ่ในกลุ่มดังขึ้น เสียงร้องที่โอญครวญอย่างเจ็บปวดของผู้หญิงคนหนึ่งดังแทรกขึ้นอย่างสุดเสียง หลังจากที่ชายคนนั้นพูดจบลง ฉันรู้สึกได้ว่ามีแรงขับของอะไรบางอย่างค่อยๆดันตัวฉันออกมาข้างนอก ไม่นานนักตัวฉันก็พ้นออกมาจากห้องนั้นได้ พร้อมกับเสียงที่เงียบหายไปของผู้หญิงคนนั้น เมื่อฉันออกมาได้แล้วกลุ่มคนชุดเขียวก็พากันมามุงดู พร้อมกับทำอะไรบางอย่างบริเวณท้องของฉันก็ไม่รู้ พอทำเสร็จก็พาฉันไปล้างตัวทันที สงสัยตัวฉันจะเหม็นมั้งก็แน่ละสิ อยู่แต่ในห้องนั้นมานานไม่เคยอาบน้ำเลยสักนิด พอพวกเขาล้างตัวฉันเสร็จแล้วก็อุ้มตัวฉันไปหาที่ผู้หญิงคนนั้น คนที่ร้องโอญครวญอย่างเจ็บปวดตอนที่ฉันกำลังออกมา “ลูกคุณเป็นผู้หญิงนะคะ” ผู้หญิงคนนั้นรีบยื่นมือนำตัวของฉันเข้าไปโอบกอดทันที จนฉันสัมผัสได้ถึงความรัก ความห่วงใย ความโอบอ้อมอารี ที่ถาโถมข้ามาหาฉัน ฉันเงยหน้ามองไปยังผู้หญิงคนนั้นที่ตอนนี้ มีน้ำตาใหลรินออกมาพร้อมกับรอยยิ้มจางๆบนใบหน้า เขากอดตัวฉันแน่นเและหอมอย่างไม่รังเกียจโดยไม่สนว่าตัวฉันจะเหม็นยังไง ฉันยื่นมือเล็กๆไปสัมผัสที่ใบหน้าของเขา พร้อมกับยิ้มทักทายให้กับเธอคนนี้......... เธอผู้เป็นแม่ของฉัน

http://daraoke.gmember.com/song-เพลง-เนื้อคู่-ศิลปิน-บอย Peacemaker-id345840เนื้อคู๋ - บอย peacemaker ร้องเองจ้า

แต่งได้ดีมากครับ คุณอั๋น จะแต่งหนังสือขายเหรอ ชอบตรงนี้ครับ “เฮ้ออออ” ถ้ามีใครถามฉันว่า ฉันอยู่ที่นี่ไปได้ยังไง ทั้งที่มันมีเพียงแต่ ความมืด ความเงียบ ความเหงาอ้างว้างเปล่าเปลี่ยว ที่เคียงข้างฉันตลอดเวลา ฉันคงตอบเขาไปว่า ที่ฉันมีชีวิตอยู่ที่นี่ได้ก็เพราะ ฉันมี ความหวัง ไงละ ความหวังที่จะมีชีวิตอยู่ ความหวังว่าสักวันหนึ่งจะออกไปพบกับโลกกว้างที่สวยงามข้างนอกให้ได้ แต่ตอนนี้ฉันก็คงทำได้แค่เพียงหวังลมๆแล้งๆไปวันๆหนึ่งเท่านั้น แต่ฉันก็ยังเชื่อนะว่าสักวันฉันคงจะออกไปจากที่นี้ได้แม้มันจะนานสักเพียง ไหนก็ตาม........ เค้าว่ากันว่าถ้าหากคนเรา หากไม่มีความหวัง ก็เปรียบเหมือนคนตายไปแล้ว ชีวิตต้องมีความหวังครับ

ไม่ได้แต่งไว้ขายครับ เผอิญว่าแต่ก่อนผมอยากเป็นนักเขียน เลยชอบแต่งพวกนิยายและเรื่องสั้นไว้ครับ พอดีมีอีกหนึ่งเรื่องถ้าไงเดี๋ยวจะลงมาให้อ่านอีกครับ

ไม่เลวเลยนะ บรรยายเรื่องได้น่าติดตามดี

อืมสั้นๆได้ใจความ สุโค่ยยครับ

ผมก็เคยลองเขียนนิยายไว้เรื่องหนึ่งเหมือนกันตอนแรกกะเขียนเอาสั้นๆเขียนไปเขียนยาวจนหาจุดจบแทบไม่เจอ

แต่งได้ดีมากครับ พี่อั๋น