แหะๆ มันยังไม่จบครับคุณ kammerdanchi

ที่คุณกล่าวมา ดูเหมือนคุณยังไม่เข้าใจผมเท่าไหร่นะ

แต่ผมก็ยังขอดื้อและขออธิบายต่อไปว่า ผมไม่ได้ปฏิเสธบริบทของโลกที่คุณกล่าวครับ แต่ผมพยามมองบริบทของโลกแบบกว้างและลึกจนทะลุ(ผมรู้ตัวบางทีผมก็ทะลักมากเกินไป)และให้เป็นธรรมมะมากที่สุด ซึ่งไม่ใช่การมองแบบตรงไปตรงมาหรือเอียงข้างครับ

คุณบอกว่าเพราะมีกฏหมาย บ้านคุณถึงไม่ถูกยกเค้า นั้นเพราะมันยังไม่ถึงคราวที่คุณจะต้องมารับเคราะห์ตรงนี้ยังไงละครับ ซึ่งอันที่จริงมันอาจไม่ได้เกี่ยวกับกฏหมายเลยก็ได้ เพราะขนาดมีกล้องวงจรปิด พร้อมกฏหมายสุดเนียบ โลกมันก็ยังหนีไม่พ้นจาก มิจฉาชีพอยู่ดีนั้นละครับ ไม่เใช่พราะกฏหมายมันปกป้องคุณได้หรอกครับ และอีกอย่างมันใช่กับคนชั้นล่างได้ แต่ใช้กับชนชั้นอำนาจไม่ได้ครับ มันดีแล้วหรอครับ

เรื่องคุณยายคุณพูดถูกครับ บริษัทยักษ์ใหญ่เห็นแก่ตัวไง แทนที่จะให้เครดิตคุณยาย แบ่งค่าตอบแทนเล็กๆก็ไม่มีเลย มันจึงตรงกับที่ผมว่าไว้ว่า ชนชั้นสูงหรือกลางเอาเปรียบชนชั้นล่างไงครับ กฏแห่งกรรมมันจะนิ่งดูดายได้ไงละ มันจึงย้อนด้วยการให้มีนักก็อบปี้ Hacker ขึ้นมาอีกที เพื่อท่วงดุนอำนาจอันนี้

ที่คุณพูดว่าคุณมีสองมือ ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงโลกนี้ได้ แล้วคุณก็จบประโยคว่า ผมจึงเริ่มจากตัวเองดีที่สุด สรุปแล้วจะเปลี่ยนได้หรือไม่ได้ครับ ผมสรุปเอาว่า คุณเปลี่ยนได้ครับ เพราะทุกอย่างมันเริ่มที่ต้นเหตุนั้นคิอคุณ คุณถูกสังสอนมาดี มีความอดทนทางศีลธรรมสูง ฉะนั้นการที่คนทำไม่ดี แล้วเราจะไปโทษเขาว่าเขาไม่ดีนั้น มันเป็นการแก้ที่ปลายเหตุ เราควรไปดูที่ระบบว่า ระบบการศึกษาของคุณทำยังไง ถึงได้ผลิตอาชญากรเหล่านี้ออกมา

ดังนี้ คุณมองเห็นความไม่แน่นอนไหมครับ ที่ผมกำลังจะบอกก็คือว่า เมื่อมีดี ก็ต้องมีเลวเป็นธรรมดา แค่นั้นละครับที่ผมจะบอก เพราะเพื่อนของคุณที่เป็นผู้หญิงเขาพูดมา ราวกับว่า เขาเป็นคนดีสุดๆเลยอย่างนั้นแหละ และแถมยังบอกว่า คนที่เขาซื้อแผ่นก็อบเป็นผู้ที่หยิบยื่นความข่มขืนให้กับแผ่นดิน มันไม่เจริญหรอกถ้ามีพวกนี้อยู่

ผมคิดว่ามันไม่มีฝ่ายใดหยิบยื่นหรอกครับ ต่างฝ่ายต่างต้องร่วมมือกันรับผิดชอบ ไม่ใช่แบ่งฝักแบ่งฝ่ายกันอยู่ มานั่งคุยกัน

สมมุตินะครับว่า ให้ตัวแทน CEO และ ตัวแทนตลาดมืด มานั่งคุยกัน
เห้ยอั๊วอุตส่าคิดนะเว้ย แต่อั๊วก็เข้าใจว่า พวกอั๊วเนี้ยะไม่มีทางหยุดกระแสนี้ได้ และมันเป็นเรื่องสิ้นคิดสิ้นดีในการไปไล่จับพวกหรื้อ ทั้งๆที่พวกหรื้อ ก็ต้องเอาชีวิตรอดเหมือนกัน เราอยู่ร่วมกันก็จ้องช่วยเหลือกัน ไม่ใช่ไล่บี้กัน และพวกหรื้อก็ไม่อยากทำหรอกใช่ไหม ถ้าสังคมมันไม่เอาเปรียบกันขนาดนี้ อั๊วจะถือว่าอั๊วช่วยพวกหรื้อแล้วกัน เพราะฉะนั้น เรามาแบ่งตลาด หรื้อรับหน้าที่ดูแลตลาดคนจน ส่วนอั๊วรับหน้าที่ดูแลตลาดคนรวย แต่หรื้อต้องจ่ายค่าสินค้าต้นด้วยนะเว้ย

เห้ยได้สิ หรื้อจะเอาเท่าไหร่
อ้อ อั๊วเอาสัก แผ่นละ 10 เปอร์เซ็น จาก100 ก็พอ ทีนี้ พอถึงครบเดือน หรือให้คนมาทำงานร่วมกันในนั้นเลยก็ได้ (ความคิดนี้อาจใช่ได้ไม่จริง หรืออาจเป็นเรื่องสิ้นคิด แต่มันคือโครางสร้างบทสนทนาที่ผมอยากให้เกิด โดยไม่คำนึงถึงผลประโยชน์ส่วนตนมากเกินไป )

คิดดูว่า จากที่ไม่ได้อะไรเลย ก็กลายเป็นมีช่องทางในการประณีประนอมกัน จากที่เจอกันแล้ววิ่งหนีและไล่บี้ ก็กลายเป็นเข้าใจกัน แต่เพราะพวกเรามั่วแต่แบ่งฝักแบ่งฝ่าย เลยมองไม่เห้นช่องทางแห่งสันติ ช้องทางแห่งการยอมกัน

ทีนี้พวกชอบสะสม ก็ซื้อไปสิแผ่นแท้ ยังไงมันก็ไม่เสียลูกค้าอยู่แล้ว

จุดประสงค์ในการอยู่ร่วมกันของเราไม่ใช่ความเจริญขึ้นครับ แต่มันคือความพอดี

คุณบอกว่าบริษัทอยู่ได้เพราะมีคนซื้อแผ่นแท้คอยประคับประคอง นี่ไงละครับ ที่ผมพยายามจะให้เข้าใจว่า มันเป็่นไปไม่ได้หรอกครับ ที่จะไม่มีคนซื้อแผ่นแท้เลย และมันก็เป้นไปไม่ได้หรอกครับ ที่จะไม่มีคนซื้อแผ่นก็อบเลย สเหมือนเราโยนอวนลงไปในทะเล จะเป้นไปได้ไหมครับ ที่เราจะเอาแต่เฉพาะปลาทูอย่างเดียว หรือเรือกุ้ง ที่ยกกุ้งขึ้นมาจะหวังเอาแต่กุ้งอย่างเดียว มันก็ย่อมต้องมีอย่างอื่นเข้ามาแทรกแซงเป็นธรรมดา เข้าใจไหมครับ ว่า ธรรมดา นั้นละครับ ที่ผมจะบอกเพื่อนผู้หญิงของคุฯว่า มันธรรมดาๆ

สุดท้ายนี้ผมก็ยังไม่สามารถ หยุดที่จะกระทำการใดๆ ในการที่จะให้คุณเป็นอย่างที่ผมอยากให้ผมเป็น
ซื้งมันก็ตรงกับที่สังคม พยายามจะควบคุมคนให้เป็นไปตามที่สังคมอยากให้เป็น
ซึ่งมันเป็นอะไรที่เป็นไปได้ยากมาก หากทั้งสองไม่ยอมกัน