preview

fantasyaun 20 กุมภาพันธ์ 2554 , 20:46:59
ผมขอออกตัวก่อนเลยนะครับว่า ผมไม่ใช่คนดี 100% อะไร มีเลวมีชั่ว มีอิจฉาริษยา มีกิเลสลุ่มหลงต่างๆนาๆ ตามมนุษย์ที่ยังไม่พ้นบ่วงกรรมทั่วไป

เคยจะเขียนเรื่องราวนี้มานานแล้ว แต่ตัวเองก็รู้สึกแย้งและแขยงขึ้นมาทันทีว่ามันจะเป็นการโอ้อวดตัวเองไปไหม คิดไปคิดมาก็ช่างมันแล้วกัน

เอาเป็นว่าผมเล่าเรื่องประทับใจที่สุดที่ผมเคยทำความดีมาแล้วกัน เมื่อผมนึกถึงเมื่อไรมันรู้สึกดีและอบอุ่นหัวใจจริงๆ

__________________

ตอนนั้นผมอยู่ในช่วงปีหนึ่ง ผมกลับบ้านโดยการต่อรถที่สนามหลวง ในขณะที่ผมยืนมองสาวๆอยู่เพลินๆคนเดียวนั้น ก็มีหญิงสาวคนหนึ่งจูงน้องผู้ชายรูปร่างท้วมๆใส่ชุดนักเรียนมัธยมเดินมาหาผม แล้วบอกผมว่า

"น้องคะ พี่ฝากน้องคนนี้หน่อยสิ พี่มีธุระดูแลเขาไม่ได้" ผมได้ยินเธอพูดดดั่งนั้นจึงมองไปที่ทางน้องผู้ชาย เมื่อผมมองเขาชัดๆแล้วปรากฎว่าน้องเขาตาบอด

ในตอนนั้นผมคิดในใจว่างานเข้าแล้วกู จะตอบคำปฏิเสธเขาไปยังไงให้ดีที่สุด ไอ้เราก็อยากกลับบ้านเต็มแก่ จะฝากเราให้ดูแลอะไรกัน

"ครับ ได้ครับ" ผมตอบรับคำเธอไป! แต่ในใจผมไม่อยากรับปากเขาเลย

พอผู้หญิงคนนั้นฝากน้องที่ตาบอดกับผมเสร็จก็ขึ้นรถเมล์กลับบ้านไปเลย เหลือไว้แต่ผมกับน้องเขา ผมก็ไม่รู้จะพูดอะไรกับเขาดี แต่แล้วน้องเขาก็ป็นคนเปิดฉากเริ่มสนทนากับผมก่อน

"พี่ครับ พี่ช่วยพาผมขึ้นรถทีครับ คือผมจะขึ้นรถสาย..... (ลืมไปแล้วว่าสายอะไร) พี่ช่วยดูรถให้ผมทีนะครับ"

"ได้ครับ"

ในขณะที่ผมรอดูรถให้น้องเขา น้องเขาก็ชวนผมคุยต่างๆนาๆ เขาคุยเก่งมากๆ ถามเรื่องราวต่างๆของผมหมดว่าเรียนที่ไหนอะไรยังไง

แล้วเขาก็เล่าถึงโรงเรียนของเขา ซึ่งเป็นโรงเรียนสำหรบคนตาบอดอย่างนู่นอย่างนี้

เวลาผ่านไปรถเมล์สายที่น้องเขาจะขึ้นก็ไม่มาเสียที คือผมจำได้ว่าผมยืนเกือบครึ่งชั่วโมงเลยตอนนั้น แต่แล้วสักพักรถเมล์สายที่เป็นเป้าหมายก็มาแต่มันมาแล้วก็ผ่านไป มันเป็นอะไรของมันก็ไม่รู้ไม่ยอมจอด ตอนนั้นผมก็หัวเสียอยู่พอสมควร อยากกลับบ้านเหมือนกันนะเว้ย!

เวลาที่ผมยืนอยู่กับน้องเขามันนานมากๆแล้ว นานจนผมแทบจะทำเหมือนผู้หญิงคนนั้น คือฝากน้องไปให้คนอื่นแล้วจะได้กลับบ้านไป แต่แล้วน้องเขาก็พูดกับผมว่า

"พี่อย่ารำคาญผมนะครับ" ผมมองหน้าน้องเขา มองไปในดวงตาที่ขุ่นมัวนั้น ผมรู้สึกสงสารน้องเขาขึ้นมาจับใจผมเลยพูดไปว่า

"ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องห่วง พี่จะพาน้องขึ้นรถให้ได้แน่นอน" ผมพูดปลอบใจน้องเขาเพื่อให้น้องเขาคลายความกังวล

จากที่ผมคิดกระวนกระวายใจที่จะกลับบ้านช้า ผมเลิกคิดไปในทันทีเพราะผมสงสารน้องเขาจริงๆ ผมคิดไว้ว่าจะรอไปสักพักถ้ารถเมล์มันไม่มาจริงๆผมจะเรียกรถแท็กซี่และพาน้องเขากลับบ้านถึงที่เลย

แต่แล้วรถเมล์สายที่น้องเขาต้องการก็มา ผมยืดมือโบกไปสุดแขนถ้ามันไม่จอดคราวนี้นะ จะไปกระโดดขวางเลยเชียว (55555+)

เมื่อรถเริ่มชะลอความเร็วจอดที่ป้าย ผมจูงมือน้องเขาขึ้นไปบนรถ ตอนนั้นรถแน่นขนัด แต่ก็ยังมีคนใจดีลุกให้น้องเขานั่ง

"พี่ไปก่อนนะครับ"

"ครับ ขอบคุณพี่มากๆเลยครับ" ผมเห็นรอยยิ้มปรากฎบนใบหน้าน้องเขา ผมรู้สึกสุขอิ่มเอิ่มใจอย่างบอกไม่ถูก

จนถึงวันนี้ผมยังจำรอยยิ้มของน้องเขาได้เลย เมื่อผมคิดถึงเรื่องนี้ทีไร มันรู้สึกดีจริงๆ ^_^

___________________________________

แล้วเพื่อนๆพี่ๆน้องๆละครับมีเรื่องราวความประทับใจในการทำความดีกันบ้างไหม? ไม่ว่าจะทำกับคนรัก พ่อแม่ พี่น้อง เพื่อนๆ หรือกับพวกสัตว์ทั้งหลายแหล่ มาร่วมแชร์ประสบการณ์และความรู้สึกดีๆ กันดีกว่าครับ ^_^